Αφορμή για τη συγγραφή αυτού του άρθρου αποτέλεσε η δράση που υλοποίησαν μαθητές και μαθήτριες των τμημάτων Α1 και Α2 του σχολείου μας, συμμετέχοντας στην εκστρατεία Μίλα Τώρα ,που πραγματοποιεί για 9η συνεχή χρονιά «Το Χαμόγελο του Παιδιού» εν όψει της 6ης Μαρτίου ,Σχολικής Ημέρας Ενάντια στην Ενδοσχολική Βία και Εκφοβισμό .
Το φαινόμενο του εκφοβισμού, δηλαδή το λεγόμενο bulling,εμφανίζεται, δυστυχώς,πολύ συχνά και σε πολλούς τομείς. Μπορεί να συμβεί κυριολεκτικά παντού, από το οικογενειακό μέχρι το εργασιακό περιβάλλον ενός ανθρώπου και έχει ποικίλες μορφές (σωματικό, λεκτικό κτλ.).
Ωστόσο,θα ήθελα να εστιάσω στον εκφοβισμό και την βία που υφίστανται μαθητές στο περιβάλλον του σχολείου, το οποίο αποτελεί μια μικρογραφία της κοινωνίας και του μέλλοντός της. Πράγματι, τα ποσοστά της εν λόγω βίας έχουν αυξηθεί κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια όπως φανερώνουν τα στατιστικά από σχετικές έρευνες. Υπάρχει μια τεράστια ποικιλία από άρθρα και οδηγοί με συγκεκριμένα βήματα για το πώς θα μπορούσε κάποιος να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το φαινόμενο σε περίπτωση που συμβεί, καθώς και πού μπορεί να απευθυνθεί για να ζητήσει βοήθεια.
Προσωπικά θα επιθυμούσα να ρίχναμε μία πιο προσεκτική ματιά στους θύτες και όχι στα θύματα και στα αίτια ή τις αφορμές που τους οδήγησαν να διαπράξουν αυτή την αποτρόπαια πράξη. Κατά τη γνώμη μου, μπορούν να ισχύουν δύο πιθανά σενάρια όσον αφορά στο παιδί που θα βρεθεί στη θέση του θύτη. Το πρώτο θα μπορούσε να είναι το αίσθημα της αποτυχίας που ίσως νιώθει ο θύτης και έτσι, ασκώντας βία σε κάποιον άλλον και παράλληλα μειώνοντάς τον ,να αισθάνεται καλύτερα με τον ίδιο του τον εαυτό. Η δεύτερη και εξίσου σημαντική περίπτωση είναι η πίεση που ίσως δέχεται ο δράστης από την παρέα του, που τον ωθεί στο να πραγματοποιήσει αυτήν την πράξη με σκοπό να ανέβει στα μάτια των υπολοίπων.
Σχεδόν πάντα το μόνο που κάνουμε όταν ακούμε πως συνέβη κάτι τέτοιο είναι να αποπαίρνουμε απλά τα άτομα που φέρονται ως θύτες και, ως ένα βαθμό ,είναι φυσιολογικό να το σκεφτούμε ,αλλά από κει και πέρα συνήθως ακολουθεί το απόλυτο κενό. Με άλλα λόγια, τι ακολουθεί την υποτιθέμενη κατακραυγή των δραστών; Κανονικά η ουσιαστική εμπλοκή της πολιτείας για την παροχή ψυχολογικής βοήθειας στο θύμα, καθώς και ο αποτελεσματικός σωφρονισμός των θυτών. Για ποιον λόγο όμως το δεύτερο σκέλος σχεδόν πάντα παραλείπεται; Φυσικά όταν μιλάμε για σωφρονισμό στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν εννοούμε υποχρεωτικά την έκτιση ποινής σε κάποιο σωφρονιστικό κατάστημα, αλλά αυτό που πρέπει είναι με απλά λόγια να καταστεί πραγματικά κατανοητό στον θύτη ότι αυτό που διέπραξε δεν συνάδει με τις αρχές και τους κανόνες της κοινωνίας. Με αυτόν μόνο τον τρόπο κατά την γνώμη μου θα κατασταλεί η έξαρση του φαινομένου και η κοινωνία θα βελτιώνεται , όπως θα βελτιώνονται και τα μέλη της. Δεν είναι δυνατόν να εστιάζουμε μόνο στην μία πλευρά του προβλήματος και να αφήνουμε την άλλη να εξαπλώνεται ραγδαία και να κλείνουμε τα μάτια. Για παράδειγμα μπορούμε να παρομοιάσουμε το bulling με μία πανδημία. Σε περίπτωση πανδημίας ας πούμε δεν αρκούμαστε απλά στην αντιμετώπιση των συμπτωμάτων της ασθένειας αλλά προσπαθούμε να «χτυπήσουμε» το πρόβλημα στην ρίζα του κατασκευάζοντας εμβόλια ώστε να πάψει να υπάρχει ο ιός ο ίδιος. Έτσι πρέπει να λειτουργούμε σε κάθε φαινόμενο, έτσι και στον εκφοβισμό.
Βέβαια για να εντοπιστεί ακριβώς το πρόβλημα από την πολιτεία και να ακολουθηθούν τα παραπάνω, είναι επιτακτική ανάγκη να έχουν γνώση οι αρμόδιοι οργανισμοί που ειδικεύονται πάνω στο θέμα της εν λόγω βίας. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο λοιπόν πρέπει τα θύματα να μιλήσουν σε κάποιον ανοιχτά για αυτό που τους συμβαίνει. Η αλήθεια είναι πως το να μιλήσεις μπορεί να είναι κάτι αρκετά δύσκολο, αλλά η σιωπή δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση λύση στο πρόβλημα -εναντίως το επεκτείνει. Γι’ αυτό πάρε δύναμη και ΜΙΛΑ ΤΩΡΑ !!!
Συντάκτης: Καρακίτσος Θεόδωρος
Επιμέλεια: Ομάδα άξονα: Διδασκαλία, μάθηση, αξιολόγηση